domingo, 20 de julio de 2014

Pozik Errezilen...

Gauzak sinestezinak gertatzen zaizkit egunero. Gaur, goiz altxatu naiz eta joan gara Errezilgo elizara. Orain arte ez nintzen sartu eta gogoa neukan ezagutzeko. Ikaragarri handia da hain jende gutxi bizitzeko. Iruditu zait ederra, dotore, garbi, koru ederrarekin... eta bi eskultura atentzioa eman zizkidan: bata Domingo Erkiziarena, martir, Errezilgo seme bat. Bestea, San Martinena, elizako erretaularen erdian kokatuta. San Martin da Errezilgo patroia, azaroaren 11n ospatzen da: nire urtebetetzea, bide batez, beste kasualitate bat...
Eliza ikusten genuenean, sakristiatik atera zen apaiza. Kontatu genion nire istorioa eta, bat-batean hasi zen hitz egiten nirekin lehen frantsesez, gero ingelesez. Nola eta nire lehetasunezko bigarren hitzkuntza euskaraz den, izugarri kostatzen zait beste hizkuntzaz egitea. Beraz, ia-ia ezinezkoa egin zitzaidan erantzutea. Egoera, barregarria zen oso. Hala ere, are harriagarriagoa zen esan zigunean sartzeko sakristian meza entzuteko. Eta hor geunden Gloria, Maite (beste bizilagun bat, jada aipatutakoa) eta hirurok meza entzuten eta nik gaztelaniak erantzuten, otoizak euskaraz ez baititut ikasi, oraindik...
Meza amaitutakoan joan ginen, berriro, Maiteren etxera (elizaren alboan dago). Baina, oraingo honetan, erakutsi zigun bere landetxea (Etxe Berri deritzona) Lau logela, sekulako sukaldea eta hiru komuna. Eroso, baserri moduzko apainduta... leku ezin egokiagoa oporra txiki batzuk pasatzeko. Ez dago esan beharrik itzel ikuspegiak ikusten direla leiho guztietatik. Egia esan, ez litzaidake inportako asteburu luze bat pasatzea landetxe horretan.

Errezilgo eliza izan ezik beste inguruko elizak ere bisitatu ditut. Esatebaterako, Loiola. Nola eta Jesuitetan ikasten nuen, estimu handitan daukat San Inazio. Egia esan, egon nintzen Loiolan jadanik, baina egoera ez zen egokiena basilika ezagutzeko. Egoera hau, aldiz, bai. Beraz, pozik eta presarik gabe egin nuen bisita eta, behingoz, ezagutu ez izanaren arantza atera ahal izan nuen.

Eta oraindik ez dizuet kontatu beste ospakizun bat. Hamabost egun baino ez daramat Errezilen eta bi urtebetetze topatu ditut. Lehengo egunean Amaiarena, beste egun batean, Enrikerena. 88 urte ez direnez betetzen egunero, ustekabe txiki bat antolatu genion Enrikeri. Eraman genuen Leteara bazkaltzera. Nabaritu zaio poz-pozik zegoela. Batzuei ez zaie batere gustatzen urteak betetzea. Enrikek, aldiz, beste ikuspuntu desberdina dauka: arazoa da ez betetzea. Eta arrazoi berak.
Dotor-dotore jantzita, txapela buruan, betiko moduan, denok elkarrekin irten ginen etxetik jatetxera. Eguzkia ere atera zen, beraz, kanpoan, terrazan, egin genuen bazkaria. Jatetxean, hasi zen Enrike banatzen karameluak, umeek egiten duten bezala. Bere urtebetzea zen eta, antza denez, nahi zuen denek ospatzea berarekin.

Oparitu genion bote bat lurrin eta poz handia hartu zuen oparia. Gero, gonbidatu ginduen. Zelako detalle! Amaitu baino lehen atera zuten urtebetetzeko tarta bat bi kandela piztuta, bi zortzi. Bukatzeko, patxaran bat hartu bitartean, bertso franko bota zituen Enrikek, gure bertsolariak, nahiko ederrak, bide batez.
Leteara joaten naizen bakoitzean beti primeran tratatzen naute, horrela, gozamena da joatea, benetan. Izan ere, kasu honetan, Mari Ángelesek, jabeak, esan zidan: "Erreziletik joan baino lehen, etorri agur esateko, eh!" Eta, ez dago esan beharrik joango naizela.

No hay comentarios:

Publicar un comentario