viernes, 18 de julio de 2014

Eguraldi onak jarraitzen duenean...

Izugarrizko bistarekin altxatzen naiz egunero Errezilen. Leku ezin zoragarriagotan kokatuta dago gure baserria. Eta bista haiekin, gosaltzea plazer handi bat da. Gaur, sukaldean sartutakoan esan dut: "Zelan?" Oierrek erantzun: "Baratza landu, ardiak jan eman, belarra bildu..." Txiste bat zen, noski. Haiei arraroa egiten zaie entzutea zelan zer moduz- en ordez. Eta nik banekien Gipuzkoan "zer moduz" nahiago dutela baina, hainbeste denbora Bizkaian bizitzen... Eta, txantxaz aparte, arrazoi zeukan. Eguzkiak jarraitzen zuen zeruan, hortaz, guk lantzen jarraitu behar genuen. Onartu behar dut ez naizela hain zuzen trebea eskuekin, baina, Gloriak esaten didan bezala: "Hobe da laguntza txiki bat ezer ez baino"
Beraz, hartu berriro eskuarea, oraingo honetan eskuazalaz jarrita baba babesteko, eta harira! Ahalik eta hoberen saiatzen nintzen belarra biltzen eta erabat txarra ez naiz izan behar. Izan ere, Oierrek biltzailea eraman nahi nau segalari txapelketara. Imagina ezazue? Damutuko litzateke berehala...

Behin belarra bilduta eta jasota, baratzara, kontuz osina ez ukitzeko. Hala eta guztiz ere, baten bat mina egin zitzaigun. Bakar-bakarrik tipulak jaso genitzakeen. Lehen egunetan, eguraldiak ez zuenez lagundu, bazkari gehienak ez zeunden prest oraindik. Tomateek ere ez zuten hartu behar duten kolorea, beraz, utzi genituen. Hori bai, letxuga bat hartu genuen bazkaltzeko (baratzatik mahaira, zuzen-zuzenean)
Eta baratzatik, sorora. Non dago aldea? Baratzean landatzen dira letxugak, porruek, tipulak, tomateak, azenarioak, azelgak, berenjenak eta abar. Soroan, aldiz, babarrunak, artoa eta papatak.
Eta zer egin genuen soroan? Batez ere, belar gaiztoa kentzea. Eta, nola aldatzen den soroa behin kenduta! Txukun-txukun geratu zen. Deigarria iruditu zitzaidan artoarena. Badirudi, baserri bakoitzak daukala bere arto mota bat eta, haien artean, guztiz desberdinak dira. Uztengo balitz landatzeari, sekula ez litzateke berbera izango, sekula ez luke berreskuratuko bere jatorrizko zaporea. Bitxia, ezta?
Udare ugari (edo txermenak, hemen dioten bezala) jaso nituen eta, bidenabar, jan. Kiwiekin ezin izan nuen egin gauza bera, urrira arte ez daudelako prest. Dena den,  ikusten ziren kiwi txiki-txiki batzuk adarren artean. Baserrian bertan, gainera, ohitura daukate sagardoa egiteko, sagar urte baldin bada, noski.

Lana bukatuta, atseden bat merezi nuen. Amaiarekin joan nintzen igerilekura. Benetako asmoa hondartzara joatea zen baina, Euskal Herrian bizi gara eta hemen beroaren ostean, galerna dator. Horren aurrean, igerilekuaren alde jo genuen. Asteasun eman nuen arratsaldea Amaia eta bi lagunekin: Izarne eta Ane. Ia-ia denbora osoa uraren sartuta geunden, beroa itogarria zen. Ezinezkoa zen jende gehiago sartzea igerilekuren barruan. Umeez gainezka zegoen, batzuetan enbarazu egiten ziguten baina ez gehiegi... jasangarri, esan daiteke.
Izarne eta Ane, oso jatorrak, saiatzen ziren motelago mintzatzen nik ulertu ahal izateko. Beste mutil batzuk gurekin zeuden eta haietako bat beti "erderakadak" esaten zebilen. Barreren artean, zuzendu behar izan nion ez dakit zenbat aldiz... "Beroa insoportable da" Nik, "jasanezina". "Guk korregituko dizugu" Nik, "zuzenduko". "Helatu bat nahi dut", nik, "izozkia" "Goazen pizinara", "Igerilekura". Beste gauza deigarri bat; hemen inork ez du esaten igerilekua, baizik eta "pizina". Izan ere, ikaragarri arraroa egiten zaie igerilekua esatea zein entzutea. Ze gauzak...
Tarte bat egon ginen, baita ere, Maitanerekin, Amaiaren ahizpa. Bera bertsoak eskolara joaten da. Izugarri polita iruditzen zait. Inoiz gustatuko litzaidake bertsoak ondo ulertzea. Momentuz, kaleko euskararekin etsi beharko dut. Amaiak, aldiz,  euskal dantzak egiten ditu eta entseatzen du urte osoa. Ez dauka oporrik. Bide batez, hasi da irakurtzen opari nion liburua. Eta, itxuraz, asko gustatzen zaio.










.

No hay comentarios:

Publicar un comentario